boshua | COCÓ CHANËL

En Anti-Klassiker aus der karnavalesker Literatur, deen d’Spill mat der Muecht ironesch op d’Spëtzt dreiwt, deet ëmmer erëm laachen.

Di éiweg Aktualitéit vum Ubu senger giereg-infantiler Quête no Suen a Muecht brauch ee bei dësem Wierk jo wuel kaum ervirzehiewen. Den Ubu ass a bleift en Text, dee sech vu leider ëmmer-wouere Groteskerien niert: den Egoist, den haselegen, gieregen – de moderne Mënsch. Och wann et haut net méi di klassesch Bourgeoisie ass, di sech d’Fanger leckt an hier Positioun ausnotzt, ass déi Zuucht nawell laang net ausgestuerwen. A si mer net alleguerten heiansdo e bëssen Ubu, a wëllen de Kinnik muerksen, fir u säi “Cocó” ze kommen? Mee natierlech ass dat eppes, wouriwwer een net schwätzt…

D’Adaptatioun Cocó Chanël: den UBU als KINNIK nom Wierk Ubu Roi vum Alfred Jarry spillt mat der Dissonanz vun zwou Sproochformen: eng méi klassesch gehuewen, aristokratesch an hallef erfonnt steet enger artifizieller Jugendsprooch géigeniwwer.

Den Text, u sech selwer scho grotesk, schif, mëll an iwwerzunn duerch seng Figuren, Situatiounen a seng Sprooch, kritt duerch dat verdréintent a verwuerelt, zum Deel erfonntent Lëtzebuergesch,
iwwersat an adaptéiert vum Krëscht Clement, nach eng eenzegaarteg Musikalitéit (oder léiwer eng A-tonalitéit) a besonnesch Rhythmik, en Tempo an eng elliptesch Qualitéit, di eiser ephemärer Ofkierzungs-Gesellschafft entsprécht an se op d’Schëpp hëlt.

An der Regie vum Anne Simon, dat den Zuschauer mam Ubu un een Dësch sëtzt an d’Grenzen tëscht Kuckert a Spiller verwëscht, gëtt den Theater gestiermt…